کتاب "خون دلی که لعل شد" اثری است که در آن خاطرات رهبر انقلاب، حضرت آیت الله العظمی سید علی خامنه ای از زندانها و تبعید دوران مبارزات انقلاب توسط خود ایشان ابتدا به زبان عربی به چاپ رسیده و سپس به قلم دکتر "محمدعلی آذرشب" گردآوری و به وسیله ی "محمدحسین باتمان غلیچ" به فارسی بازگردانی شده است. این کتاب را انتشارات انقلاب اسلامی در 409 صفحه منتشر کرده است که که فصل آخر آن مزین به تصاویر مربوطه و اسنادی از دست خط رهبر فرزانه ی انقلاب گشته. جذابیت کتاب به دلیل بازگو شدن از زبان شخص رهبر از خاطرات کودکی و مبارزاتی شان در دوران انقلاب، دو چندان شده است که تا کنون بیش از چهل و سه بار تجدید چاپ گشته.
لذت مطالعه :
این معلم به جز ما، با سایر شاگردان سخت گیر و خشن بود.آنچه امروز از این مکتب در حافظه ام مانده، تندی و خشونت این مرد و سرما و تاریکی است.من راه خانه تا محل درس را با کفشی طی میکردم که سوراخ بود و زمستان از سوراخ آن، آب و گِل وارد میشد و پایم را گلی میکرد... ص12
***** ***** ****** ***** ****** ***** ***** *****
یک روز پسرم مصطفی را که دوساله بود به زندان آوردند.یکی از سربازان دوان دوان آمد و گفت: پسر شما را آورده اند. به درِ زندان نگاه انداختم، دیدم یکی از افسران مصطفی را بغل گرفته و به سوی من می آید. مصطفی را گرفتم و بوسیدم. کودک به علت اینکه مدتی طولانی از او دور بودم، مرا نشناخت؛ لذا با چهره ای گرفته و اخم کرده و حیرت زده به من می نگریست! سپس زد زیر گریه. به شدت می گریست و نتوانستم او را آرام کنم. لذا او را دوباره به افسر دادم تا به همسرم و بقیه - که اجازه ی دیدار با من را نداشتند - بازگرداند. ابن امر به قدری مرا متاثّر ساخت که تا چند روز بعد نیز همچنان دل آزرده بودم.... ص151
***** ***** ****** ***** ****** ***** ***** *****
در گوشه ی اتاق مردی را مشغول نماز دیدم. او را شناختم؛ بابایی بود! به بازداشتی ها گفتم: این بابایی است؟ گفتند: بله! گفتم: عجب! من با او خاطراتی طولانی دارم! نگاه ها متوجه او شد و و او نماز خود را رکعت بعد رکعت ادامه میداد، بدون آنکه سلام بدهد! او از من هراس داشت و احساس خطر میکرد؛ لذا خودش را مشغول یک نماز دروغین کرده بود تا با من رو به رو نشود! به اتاقی دیگر رفتم و به بازداشتی های آن اتاق سر زدم. سپس به اتاق قبلی برگشتم. ناگهان درب اتاق را باز کردم، بابایی تا مرا دید مبهوت و دستپاچه شد و فرو ریخت. شروع کرد به التماس کردن و خوردن قسمهای شدید و غلیظ که جوانی سبک مغز و فریب خورده بودم. من بدون آنکه به او پاسخی بدهم، ایستادم و به حرفهایش گوش دادم. بعد به او گفتم: به یاد داری با من در زندان چگونه رفتار میکردی؟ فقط یک مورد را به یادت می آورم. یادت هست که در اتاق شکنجه محاسن من را میگرفتی و مرا به زمین می انداختی، بعد با کشیدن محاسنم مرا بلند میکردی و کلماتی زننده به من میگفتی و مرا به زمین می کوبیدی، و باز همینطور...؟ گفت: بله، اینها را به یاد دارم!
در این حال همراهان من از خشم برافروختند و اگر من آنها را آرام نکرده بودم، میخواستند کار او را بسازند. سپس در ادامه گفتم: من حاضرم تو را نجات دهم و میدانی که قدرت این کار را دارم؛ اما به یک شرط، و آن شرط این است که ما را از محل اختفای رئیست آگاه کنی. این رئیسی که سراغش را از بابایی گرفتم، یک شخصیت ساواکی خطرناک بود.... ص215
۰ نظر
۰۸ اسفند ۰۳ ، ۲۱:۳۹
