تاریخ و سیره ی حضرت خدیجه (س)

این کتاب به اختصار به سیره و جهاد امّ المؤمنین حضرت خدیجه ی کبری (س) در طول زندگی پیامبر بزرگوار اسلام (ص) می پردازد. مزار این بانوی بزرگوار در قبرستان ابوطالب که یکی از زیارتگاه های مسلمانان در مکه به شمار می‏ آید قرار دارد. این مکان را به نام مقبره معلی (یا معلاة) و مقبره بنی هاشم نیز می‏شناسند. 

قبرستان ابوطالب محل دفن بسیاری از افراد خاندان بنی هاشم و برخی از نزدیکترین یاران رسول خدا صلی الله علیه و‌ آله و سلم است.
حضرت عبدالمطلب و حضرت ابوطالب علیهما السلام در این مقبره دفن هستند، همچنین حضرت خدیجه سلام الله علیها و به گفته برخی

فرزند پیامبر اسلام حضرت قاسم علیه السلام که در کودکی از دنیا رفت نیز در کنار هم دفن می باشند که پیش از این بارگاه حضرت خدیجه و قاسم علیهما السلام دارای گنبد و بارو بود که متاسفانه پس از استقرار وهابیان در حجاز از سوی ایشان تخریب شد. وهابیان در سال 1218 ه.ق پس از مسلط شدن بر مکه تمام آثار بزرگان دین را تخریب نمودند. آنان شقاوت را به جایی رساندند که خانه ی حضرت خدیجه(س) را به توالت تبدیل کردند... آنان هنگام تخریب آثار و بناهای یادبود صالحین و بزرگان دینی طبل می زدند و به رقص و آوازه خوانی می پرداختند!!! در تصویر پایین مزار حضرت خدیجه (س) قبل از تخریب وهّابیون مشاهده می شود:
 

 

ایشان اولین بانویی بودند که به اسلام گرویدند و در ماه مبارک رمضان سال دهم بعثت، این بانوى فداکار و همسر بى نهایت مهربان حضرت رسول(ص) در روز دهم به سن شصت و پنج سالگى سه روز پس از وفات جناب ابوطالب(ع) عموی بزرگوار پیامبر اسلام(ص) از دنیا رفتند و پیامبر(ص) او را با دست مبارک خویش در حجون مکه (قبرستان ابوطالب) به خاک سپرد و به قدری این مصائب بر پیامبر(ص) سخت و سنگین آمد که حضرت آن سال را عام الحُزن نامیدند. در تصاویر پایین نیز مزار این بانوی بزرگوار را پس از تخریب وهابیون مشاهده می کنید:

 

 

مشخصات کتاب:
تألیف: باقر شریف القرشی
تحقیق: مهدی باقر القرشی
ترجمه: ابوالفضل هادی منش
ناشر: انتشارات سُرور
تعداد صفحات: 157

بخشی از برخی صفحات و متن کتاب:
بی تردید باید گفت که هرگاه سخن از بعثت پیامبر(ص) و ظهور اسلام و روزهای سخت آغاز دعوت به میان آید، اولین تصویری که در ذهن نقش می بندد، حمایتهای بی دریغ بانویی بزرگوار می باشد که همه ی هستی و دارایی خود را تقدیم رسول خدا(ص) و اسلام نمود. آن بانو کسی نبود جز امّ المؤمنین حضرت خدیجه(س) که بنا بر اقرار همگان، بانویی پاک و پاکیزه و با ایمان و با تقوا بود...
عایشه روایت کرده است: هرگاه رسول خدا(ص) خدیجه را یاد می کرد از مدح او و استغفار برای وی خسته نمی شد. روزی او را یاد کرد؛ پس حسادت وجودم را فرا گرفت و عرض کردم: خدا به جای آن پیرزن، به تو عوض داده است. دیدم آن حضرت بسیار خشمگین شد، پس با خود عهد کردم و گفتم: خداوندا! اگر خشم رسولت را از من برطرف ساختی، هیچگاه او ( خدیجه ) را به بدی یاد نخواهم کرد.
هنگامی که پیامبر(ص) حال مرا دید فرمود: چگونه این سخن را گفتی؟! به خدا سوگند او زمانی به من ایمان آورد که همه ی مردم به من کفر ورزیدند و وقتی به من پناه داد که همه ی مردم مرا طرد کردند و از او فرزندی روزی ام شد در حالیکه تو از داشتن فرزند از من محروم شدی...