حکایات و مناظرات

یکی از کتابهایی که قصد معرفی آن را دارم کتابی با عنوان " حکایات و مناظرات ( بیش از 50 مناظره جذاب پیرامون مسائل اعتقادی،تاریخی،علمی ) بین شیعه و سنی " هست.

 

در این کتاب همانطور که از نامش پیداست بیش از 50 مناظره ی جذاب اعتقادی بین علمای شیعه و علمای اهل سنت به چاپ رسیده است که یکی از آنها را برای نمونه در اینجا آورده ایم. لطفا برای توضیحات تکمیلی به ادامه ی مطلب مراجعه کنید. 

 

در این کتاب به زندگی عایشه و معاویه و ذکر احادیث جعلی و دروغین برخی از اهل سنت به همراه نقد و دلیل بر جعلی بودن آنها و همچنین مناظرات بین علمای بزرگی چون سیّد بن طاووس ، شیخ صدوق ، شیخ مفید ، بهلول ، امام صادق (ع) ، علامه حلّی ، سید بحرالعلوم و ... با علمای اهل سنت پرداخته است. یکی از نکته های جالب به چاپ رسیده در این کتاب، مناظره ی مأمون لعنت الله علیه با علمای اهل سنت است! البته باید دقت داشت که این مرد برای اینکه خودش و خلافتش را حق جلوه دهد این کار را انجام تا نظر مردم را به خودش و خلافتش جلب و آنها را حق جلوه بدهد. امام رضا (ع) به خواص یاران خودشون می فرمودند که هرچند در مناظره راست گفته اما گول حرفها و ظاهر این مرد رو نخورید. او همان کسی است که مرا شهید خواهد کرد!
 

در این مناظرات دلایل اصولی از منابع عامه (اهل سنت) آورده شده تا جای شک و شبهه باقی نمانده و کسی که بدون بغض و کینه این کتاب را بخواند و هدفش پیدا کردن حق و حقیقت باشد، متوجه حقانیت مطالب خواهد شد چراکه هرگز نمیشود آن را با دروغ کتمان کرد و تمام ادلّه ای که در این کتاب و در مناظرات بین افراد به چاپ رسیده بررسی شده و دلیلهای منطقی بر صحّت آونها آورده شده طوری که دیگر جای شک و شبهه برای کسی باقی نمی ماند.

 

بخشی از متن کتاب :

سبط بن جوزی ، یکی از دانشمندان معروف و بزرگ عامه بود و کتابهای متعددی تالیف کرد.سرانجام در 12 رمضان سال 597 هجری قمری در بغداد درگذشت.همانگونه که ذکر شد یکی از ویژگی های مولا علی (ع) این بود که کرارا به مردم می فرمودند: سلونی قبل ان تفقدونی؛ قبل از آنکه مرا از دست بدهید، هرچه میخواهید از من بپرسید. و چنین سخنی مخصوص آن حضرت و امامان معصوم (ع) است و هرکسی بعد از او چنین ادعا کرد رسوا گردید.اینک به مناظره ی یک بانوی دلیر با سبط بن جوزی توجه کنید:

روزی سبط بن جوزی در بالای منبر همین سخن را تکرار کرده و گفت: ای مردم! سلونی قبل ان تفقدونی.
با توجه به اینکه بسیاری از شیعه و سنی و زن و مرد پای منبر او بودند، ناگاه بانویی از پای منبر چنین سوال کرد:
به من خبر بده که آیا این حدیث درست است که نقل شده وقتی جمعی از مسلمانان عثمان را کشتند، جنازه ی او سه روز در زمین ماند و هیچکس نرفت تا جنازه ی او را بردارد و به خاک بسپارد؟

سبط: آری درست است.

بانو: آیا این حدیث نیز درست است که وقتی سلمان در مدائن از دنیا رفت، حضرت علی (ع) از مدینه |یا کوفه| به مدائن رفت و بر جنازه ی سلمان نماز خواند و به احترام او در مراسم کفن و دفن او شرکت نمود و نگذاشت جنازه ی وی روی زمین بماند و سپس بازگشت؟
سبط: آری درست است.
بانو: بنابراین چرا حضرت علی (ع) هنگام مرگ عثمان با اینکه در مدینه بود کنار جنازه ی عثمان نرفت تا آن را بردارد و به خاک بسپارد؟ در این صورت یا حضرت علی (ع) خطاکار است که از دفن جنازه ی عثمان اهمال نمود و یا عثمان غیر مومن است که حضرت علی (ع) خود را از دخالت در دفن جنازه ی عثمان معاف دانست.تا اینکه بعد از سه روز مخفیانه او را در پشت قبرستان بقیع در قبرستان یهودیان دفن کردند.
سبط بن جوزی در برابر این سوال فرو ماند؛ چراکه دید اگر هرکدام از آن دو (علی (ع) یا عثمان) را خطاکار بداند، برخلاف عقیده ی خود سخن گفته است زیرا وی هم علی (ع) و هم عثمان را خلیفه ی برحق میدانست.از این رو گفت: ای زن! اگر با اجازه ی شوهرت از خانه بیرون آمده ای و در برابر نامحرمان اینگونه با من بحث میکنی، لعنت خدا بر شوهرت باد و اما اگر بدون اجازه ی شوهرت آمده ای خدا تو را لعنت کند!
آن بانوی هوشمند بی درنگ گفت: آیا عایشه که به جنگ با امیرالمومنین علی (ع) بیرون آمد و جنگ جمل را به راه انداخت با اجازه ی شوهرش پیامبر (ص) بیرون آمده بود یا بدون اجازه ی او؟!

سبط بن جوزی در پاسخ این سوال نیز درمانده شده بود؛ زیرا اگر میگفت بدون اجازه ی پیامبر (ص) بیرون آمده، عایشه را خطاکار می شمرد و اگر میگفت با اجازه بیرون آمده؛ پیامبر (ص) را خطاکار می شمرد و هر کدام از این دو پاسخ با عقیده اش سازگار نبود.به ناچار درمانده گردید و از بالای منبر پایین آمد و به خانه اش رفت...

 

(توضیحات تکمیلی از وبلاگ اهل البیت):

{ اگر گفته شود که عایشه در آن زمان شوهر نداشته و از این بابت تکلیفی بر او نبوده؛

 می گوییم: پیامبر(ص) در همه حال زنده هستند و درست است که ایشان حیات دنیوی نداشته اما باید به این نکته اذعان داشت که طبق نص قرآن در آیه ی 169 سوره آل عمران که می فرماید: "و هرگز گمان مبر آنها که در راه خدا کشته شده‌اند،مردگانند؛ بلکه آنها زندگانى هستند که نزد پروردگارشان روزى داده مى‌شوند." ؛ پیامبر(ص) که مقامش از هر کسی بالاتر است،زنده است و نزد پروردگارش روزی داده می شود.

دلیل بعدی این است که اگر نه این بود،در نمازهای یومیه و همچنین در دعاها و زیارتهای منصوب به آن حضرت و اهل بیت پاکش،بر ایشان سلام داده نمیشد،چراکه معنا ندارد انسان روزی چند بار در نمازهای واجبش بر مردگانی سلام دهد!

 مطلب بعدی که در ادعای این موضوع است اینکه یک انسان زنده هیچگاه در به سرانجام رسیدن خواسته ها و دعاهایش از انسان مرده چیزی نمی خواهد! چراکه او مرده است و قادر بر انجام چیزی نیست و این کار عقلانی نیز نیست! حال آنکه در دعاها و در زیارت ایشان، وجود مقدسشان را واسطه ای بین خود و خداوند قرار می دهیم تا خداوند بخاطر آن حضرت و اهل بیت پاکش حاجت ما را اگر به صلاح و خیر ما بوده بدهد و در این امر تسریع صورت بگیرید.
از آنجایی که حاجت خواستن از غیر خدا در نظر اهل تسنن شرک محسوب می شود، برای روشن تر شدن مطلب نیز مثالی دیگر می زنیم:
خداوند در سوره ی بقره آیه ی 144 می فرماید:
« نگاه های انتظار آمیز تو را به سوی آسمان می بینیم. اکنون تورا به سوی قبله ای که از آن خشنود باشی، بازمی گردانیم. پس روی خود را به مسجد الحرام کن و هر جا باشید، روی خود را به سوی آن بگردانید. و کسانی که کتاب آسمانی به آن ها داده شده، به خوبی می دانند این فرمان حقی است که از ناحیه پروردگارشان صادر شده و خداوند از اعمال آنها غافل نیست.»

خداوند سبحان در این آیه دستور داده تا همه ی نمازگزاران هنگام نماز رو به قبله قرار گیرند. در نتیجه خداوند قبله را وسیله ای برای توجه به خودش قرار داده است.
قبله معبود انسان نیست بلکه چیزی است که انسان به واسطه ی توجه به آن در حقیقت به خدا توجه پیدا میکند. از این جهت است که خداوند سبحان آدم را قبله ملائکه قرار داد و دستور داد تا بر اوسجده کنند، ولی این سجده در حقیقت سجده ی برای خداست، نه سجده برای پرستیدن حضرت آدم(ع). 
و لذا فرمود: یاد کن هنگامی را که به فرشتگان گفتیم: برای آدم سجده و خضوع کنید.(سوره بقره آیه 34) 
ای کسانی که ایمان آورده اید از خدا بپرهیزید، و وسیله ای برای تقرب به او بجویید، و در راه او جهاد کنید، باشد که رستگار شوید. ( سوره مائده آیه 35)
و این وسیله برای تقرب، پیامبر(ص) و اهل بیت پاکشان می باشند.

مطلب بعدی نیز این است که وقتی پیامبر(ص) در زمان حیاتش اشتباهی را که از ما در آینده سر می زند به ما گوشزد می کند و ما را از آن نهی می کند، باید از انجام آن فعل چه در زمان حیات و چه در زمان ممات آن حضرت جدا خودداری کرد.پس انجام دادن کار اشتباه و قبح آن منوط به حیات آن حضرت نیست و در زمان رحلت آن بزرگوار نیز قبیح و زشت است. }

 

مشخصات کلی کتاب: 

انتشارات: طوبای محبت
مولف: محمدرضا منصوری
تعداد صفحات: 548 صفحه