دعای اول - در حمد و ستایش خدای عزّ و جلّ - 1

حمد و معرفت پروردگار

ستایش مخصوص خداست که هستی او، اول در وجود و مبدا آفرینش است، بی آنکه آن ذات ازلی را اول و ابتدائی باشد. و آخر در وجود است بی آنکه آن حقیقت ابدی را آخر و انتهایی باشد. و موجودی قبل از او و بعد از او نتواند بود. خدایی که دیدگان هر بنده ای از دیدنش قاصر و اندیشه ی هر توصیف کننده ای از وصف او عاجز است.

شروع آفرینش و هدایت مخلوقات

عالم آفرینش را بی مثال و بی سابقه ی فکرت، به قدرت کامله و مشیّت بالغه بیافرید.

پس آنگاه تمام خلق را به طریقه ی مستقیم و به اراده ی نافذ خود سلوک داد و به محبت خود برانگیخت؛ چنان به اراده و به محبت و عشق و شوق حق فطرت خلق مسخّرند که نه آنکس را که مشیّت و اراده ی خدا مقدم بر دیگران داشته قدمی مؤخّر تواند نهاد و نه آنکس را که مؤخّر از دیگری داشته قدمی تقدم تواند یافت.

برای هر نوعی از موجودات عالم قوت و قوّتی و رزق و روزی معلوم و معیّن قسمت فرمود که آن قسمت معیّن الهی را هرگز کسی که بر او زیاد مقدّر فرموده کم نتواند کرد و نه آن را که کم مقدّر کرده اندکی تواند افزود.

صحیفه ی سجادیه. ترجمه ی مرحوم الهی قمشه ای. ص21. انتشارات انتظار مهر