معرفی کتاب مصیبت کربلا

کتابی که در این پست قصد معرفی آن را داریم، کتابی با عنوان « مصیبت کربلا » بر اساس طرحی از مهندس محمد حسین عصار رحمت الله علیه و نوشته ی علی اکبر تلافی می باشد.

ناشر این کتاب، انتشارات دلیل ما بوده و کتاب در 332 صفحه و از مقدمه، پیش‌گویی‌ها، ولادت، ملاقات‌های امام حسین علیه السلام، سخنان و گفت‌وگوها در مکه، در مسیر کربلا، ورود به کربلا، شب عاشورا، شهادت اصحاب، شهادت خاندان امام حسین علیه السلام، شهادت سیدالشهدا علیه السلام، پس از شهادت، بازگشت به مدینه، طفلان مسلم و سوگواره‌ها تشکیل شده است.

نویسنده در بخشی از مقدمه درباره این کتاب می‌نویسد: بزرگ‌ترین مصیبت جانسوز در تاریخ آفرینش از جنبه‌های گوناگون، رویداد غم‌افزای عاشورای در سال 60 یا 61 هجری قمری است. از آنجا که واقعه عاشورا و حوادث مربوط به آن از اهمیت به سزایی برخوردار است و شیوه‌های بیان به لحاظ زمان؛ مکان و مقتضای حال باید متفاوت باشد، مناسب می‌نماید که متون معتبر و متنوع در دسترس خوانندگان قرار گیرد تا بتوانند این قصه پر غصه را برای دیگران نقل کنند و البته به نسل‌های آینده نیز منتقل نمایند....

بر این اساس این مجموعه را با ویژگی‌های زیر سامان دادیم:

روایات را از منابع معتبر و متعدد شیعی گردهم آوردیم؛ در بازگردان فارسی این روایات؛ از ترجمه منتشر شده منابع اصلی و فرعی استفاده کرده، به تطبیق، بازبینی و اصلاح آنها پرداختیم و درر کنار ویرایش علمی و فنی و صوری یک دست‌سازی زبان نوشتار همت گماشتم...

گزارش‌های تاریخی به طور غالب از تألیفات سه عالم بزرگ شیعی با محوریت «الارشاد» شیخ مفید، «الملهوف» سید بن طاووس و هم‌چنین «بحارالانوار» مجلسی تهیه کردیم...

بخشی از متن کتاب به نقل از صفحه ی 190:

ابن ریاح روایت کرده: کوری را دیدم که در صحنه ی کربلا حضور یافته بود. وقتی علت کوری اش را پرسیدم؛ گفت: در گروهی ده نفره، شاهد کشته شدن حسین(ع) بودم، اما نه نیزه ای زده ام، نه شمشیری و نه تیری انداختم. بعد از شهادت امام، به خانه ام بازگشتم و بعد از نماز عشا خفتم. در رؤیا دیدم یکی گفت: دعوت پیامبر را اجابت کن! گفتم: مرا با او چه کار؟

گریبانم را گرفت و کشید و نزد پیامبر برد. دیدم پیامبر(ص) در بیابانی نشسته، آستین ها را بالا زده و حربه ای در دست دارد. فرشته ای هم نزدش ایستاده و شمشیری آتشین به دست دارد. فرشته ای هم نزدش ایستاده و شمشیری آتشین به دست دارد و نُه یار و همراه مرا می کشد و هربار که شمشیرش را فرود می آورد، شعله های آتش از آن زبانه می کشد.

جلو رفتم و نزدش زانو زدم و گفتم: السلام علیک یا رسول الله! جوابم نفرمود و مکث طولانی نمود. بعد سر را بالا کرد و فرمود: ای دشمن خدا! حرمتم را هتک کردی، عترتم را کشتی، حقم را رعایت ننموده و کردی آنچه کردی!

گفتم: یا رسول الله! به خدا که شمشیری نزدم و نیزه ای فرود نیاوردم و تیری نینداختم!

فرمود: راست گفتی! ولی بر سیاهی لشکر افزودی. نزدیک بیا! 

نزدیک رفتم. ظرفی پر از خون دیدم. فرمود: این خون فرزندم حسین است. پس از آن خون در چشمم کشید؛ از خواب جستم و از آن زمان تا کنون چیزی نمی بینم!...