معرفی کتاب خون دلی که لعل شد

کتاب "خون دلی که لعل شد" اثری است که در آن خاطرات رهبر انقلاب، حضرت آیت الله العظمی سید علی خامنه ای از زندانها و تبعید دوران مبارزات انقلاب توسط خود ایشان ابتدا به زبان عربی به چاپ رسیده و سپس به قلم دکتر "محمدعلی آذرشب" گردآوری و به وسیله ی "محمدحسین باتمان غلیچ" به فارسی بازگردانی شده است. این کتاب را انتشارات انقلاب اسلامی در 409 صفحه منتشر کرده است که که فصل آخر آن مزین به تصاویر مربوطه و اسنادی از دست خط رهبر فرزانه ی انقلاب گشته. جذابیت کتاب به دلیل بازگو شدن از زبان شخص رهبر از خاطرات کودکی و مبارزاتی شان در دوران انقلاب، دو چندان شده است که تا کنون بیش از چهل و سه بار تجدید چاپ گشته.

لذت مطالعه :

این معلم به جز ما، با سایر شاگردان سخت گیر و خشن بود.آنچه امروز از این مکتب در حافظه ام مانده، تندی و خشونت این مرد و سرما و تاریکی است.من راه خانه تا محل درس را با کفشی طی میکردم که سوراخ بود و زمستان از سوراخ آن، آب و گِل وارد میشد و پایم را گلی میکرد... ص12

*****     *****      ******      *****     ******     *****     *****     *****

یک روز پسرم مصطفی را که دوساله بود به زندان آوردند.یکی از سربازان دوان دوان آمد و گفت: پسر شما را آورده اند. به درِ زندان نگاه انداختم، دیدم یکی از افسران مصطفی را بغل گرفته و به سوی من می آید. مصطفی را گرفتم و بوسیدم. کودک به علت اینکه مدتی طولانی از او دور بودم، مرا نشناخت؛ لذا با چهره ای گرفته و اخم کرده و حیرت زده به من می نگریست! سپس زد زیر گریه. به شدت می گریست و نتوانستم او را آرام کنم. لذا او را دوباره به افسر دادم تا به همسرم و بقیه - که اجازه ی دیدار با من را نداشتند - بازگرداند. ابن امر به قدری مرا متاثّر ساخت که تا چند روز بعد نیز همچنان دل آزرده بودم.... ص151

*****     *****      ******      *****     ******     *****     *****     *****

در گوشه ی اتاق مردی را مشغول نماز دیدم. او را شناختم؛ بابایی بود! به بازداشتی ها گفتم: این بابایی است؟ گفتند: بله! گفتم: عجب! من با او خاطراتی طولانی دارم! نگاه ها متوجه او شد و و او نماز خود را رکعت بعد رکعت ادامه میداد، بدون آنکه سلام بدهد! او از من هراس داشت و احساس خطر میکرد؛ لذا خودش را مشغول یک نماز دروغین کرده بود تا با من رو به رو نشود! به اتاقی دیگر رفتم و به بازداشتی های آن اتاق سر زدم. سپس به اتاق قبلی برگشتم. ناگهان درب اتاق را باز کردم، بابایی تا مرا دید مبهوت و دستپاچه شد و فرو ریخت. شروع کرد به التماس کردن و خوردن قسمهای شدید و غلیظ که جوانی سبک مغز و فریب خورده بودم. من بدون آنکه به او پاسخی بدهم، ایستادم و به حرفهایش گوش دادم. بعد به او گفتم: به یاد داری با من در زندان چگونه رفتار میکردی؟ فقط یک مورد را به یادت می آورم. یادت هست که در اتاق شکنجه محاسن من را میگرفتی و مرا به زمین می انداختی، بعد با کشیدن محاسنم مرا بلند میکردی و کلماتی زننده به من میگفتی و مرا به زمین می کوبیدی، و باز همینطور...؟ گفت: بله، اینها را به یاد دارم! 

در این حال همراهان من از خشم برافروختند و اگر من آنها را آرام نکرده بودم، میخواستند کار او را بسازند. سپس در ادامه گفتم: من حاضرم تو را نجات دهم و میدانی که قدرت این کار را دارم؛ اما به یک شرط، و آن شرط این است که ما را از محل اختفای رئیست آگاه کنی. این رئیسی که سراغش را از بابایی گرفتم، یک شخصیت ساواکی خطرناک بود.... ص215