گویند علی میزده صد وصله به کفشش...

 

مدت زمان: 20 ثانیه

سفارش در باره ی یتیمان...

ها علی بشر کیف بشر؟!

ها علیٌّ بَشَرٌ کَیْفَ بَشَر (علی بشر است؛ اما چه بشری؟!) مصرعی از قصیده معروف مدحیه یا غدیریه که در مدح امام علی(ع) به زبان عربی سروده شده است. شاعر این قصیده، ملامهرعلی تبریزی خویی، شاعر و غدیریه‌سرای قرن سیزدهم قمری، است و شهرت وی نیز به سبب همین قصیده است.

این قصیده که بیست تا چهل بیت دارد و در سال‌های ۱۲۱۶-۱۲۴۰ق سروده شده، توسط میرزا محمدرضا بصیرت شیرازی به صورت منظوم ترجمه شده است. همچنین این شعر مورد توجه سخنرانان و شاعران شیعه بوده و چندین شعر با وام گرفتن مصرع یا ابیاتی از آن با همان وزن و قافیه سروده شده است.

در کتاب ولایت‌نامه غدیریه از ملاعلی واعظ خیابانی نویسنده ی کتاب علمای معاصرین نقل شده است که ملامهرعلی پس از سرودن قصیده ی « ها علی کیف بشر» ،  پیامبر(ص) را در خواب دید که امام علی(ع) هم در کنار او بود؛ پیامبر(ص) به ملامهرعلی فرمود: «مدیحه‌ای که در مدح پسرعمویم سروده‌ای بخوان.» ملامهرعلی شروع به خواندن کرد و پس از اتمام مصرع اول،‌ پیامبر(ص) فرمود: «کیف بشر؟!  کیف بشر؟! کیف بشر؟! » [1]

--------------------------------------------

[1]. فدوی خویی، ولایت‌نامه (غدیریه)، ۱۳۷۶ش، ص۲۷ و ۲۸

================================

 

ها علی بشر کیف بشر -----  با نوای سید مجید بنی فاطمه

مدت زمان: 2 دقیقه و 4 ثانیه

شهادت امیرالمؤمنین علی ابن ابیطالب تسلیت باد...

 

نماهنگ حیدر حیدر ؛ با نوای حاج محمود کریمی

مدت زمان: 4 دقیقه و 5 ثانیه

لعن الله قتلة امیرالمؤمنین علی (ع)

ضربت خوردن امیر مؤمنان، علی ابن ابی طالب علیه السّلام

مهمان من! حال خوشی امشب نداری
بابای زینب! از چه دائم اشکباری
   
عمری کنار سفره ات آرام بودم
حالا کنار سفرۀ من بیقراری؟
    

بابا بجان مادرم آرامتر باش
هِی لقمه بر میداری و هِی میگذاری
   

پیش منی، اما حواست جای دیگر
انگار چشم از چشم زهرا بر نداری
    

بر آسمان، خیره شوی با چشم گریان
گویا که هردم مرگ را در انتظاری
  

کاش این نمازِ صبح را با هم بخوانیم
مسجد مرو با این هوای اضطراری
   

عمّامه را محکم اگر بر سر نَبندی
بر معجرم دیگر نمانَد اعتباری
   

امشب سرت یک ضربه خواهد خورد، اما 
هجده سرِ بر نیزه در راه است، آری
    

محراب اگر در خون شود امشب شناور
گودال را دریای خون سازند، جاری
   

زخمت هزار و نهصد و پنجاه، زخم است
آیا پس از تو با حسینَت، نیست کاری؟
   

کوفه ز یک تیغَش هزاران نیزه بارد 
تا نیزه بارانش نمانده، روزگاری
  

ما بار میبندیم از این شهر، اما
بر ناقۀ عریان رسد روزِ سواری
   

ما را چهل منزل اسیری می کشانند
بی آنکه بگذارند جای سوگواری...
     

محمود ژولیده